Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/199

żebyś ten zjazd widziała, ale pod tym warunkiem, że poczekasz na szczycie aż do mego powrotu.
 — Dlaczego?
 — Bo jest naprawdę trudny. Spojrzyj, tam niżej jest urwisko a potym jeszcze dwa następne.
 — Widzę.
 — Otóż tam trzeba mieć wprawę, bo inaczej to są kawałki z nart i z nóg! — wyrzekł całkiem poważnie i jął zdejmować plecak. — Więc zostań, bardzo proszę cię o to!
 — Dobrze, tylko Jędruś uważaj! — troskliwie poprosiła i ona.
 Jędrek poprawiwszy rzemienie, stanął w gotowej pozycji.
 — Do rychłego widzenia! — szepnął gorąco.
 — Wracaj szczęśliwie! — pożegnała go wiele mówiącym skinieniem dłoni.
 Ruszył. Jął początkowo zjeżdżać wolno, podskakując z nogi na nogę, niby łyżwiarz.
 Wichna patrzała na ten wesoły flirt z nartami i śniegiem, ledwie wstrzymując się na miejscu, by nie popędzić za nim. Jakże się jej podobał w tych podskokach, jakiż był rączy!
 Naraz jakby już dosyć miał tych żartów, Jędrek począł nabierać pędu. Już leciał niby strzała z rozwartymi ramionami, coraz szybciej. Wtem przysiadł, znów się nagle wyprostował i pochylony wprzód — zakreślił łuk w powietrzu... za chwilę drugi... trzeci... i gnał znów stokiem w takim pędzie, że się zacierał w oczach, malał, zakryty śnieżnym pyłem, niby jakąś mgłą srebrną.
 Aż hen w topieli zatrzymał się na samym dnie doliny.
 Wichna śledząca bacznie cały bieg, odetchnęła nareszcie.