Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/204

 — Zgoda. Ale co z moją obiecanką... już zapomniałaś?
 — O, pamiętam! Tylko jak wrócisz...
 Zgodził się chętnie, jakby czytał jej z oczu, że to królewska będzie niespodzianka.
 Po chwili rozstali się radośnie, podczas kiedy ich serca już ogarniał powoli szczęsny, pełen olśnień niepokój.
 Jędrek żwawo posuwał się ku górze i co czas jakiś posyłał Wichnie ukłon. Wkrótce znikł za regliną, aby łagodniejszym terenem wydostać się na Cyrhlę.
 — Oh, tak tu ciepło a ja cała drżę — wyszeptała do siebie dziwnie podniecona dziewczyna. — Jakże ta miłość słodko dławi...
 Zwróciła oczy na regliny za którymi był narciarz. — Jędruś, jakże cię kocham! Już ci to teraz powiem... muszę! Przecież czekamy na to obydwoje...
 Naraz coś ją widać natchnęło, bo odwróciła kijek i poczęła na śniegu rysować łukowato wygiętą linię. Promieniała z radości, jakby ten pomysł cieszył ją bezgranicznie.
 Po krótkiej chwili odcinał się od śniegu kształt wyrytego serca...
 Jęła się znowu zastanawiać coby na nim wypisać, poczem się nachyliła i rzeźbiła wolniutko, jak najstaranniej: „Kocham Cię“.
 Teraz klasnęła w ręce, uradowana z dokonanego dzieła.
 — Zdaje mi się, że to będzie i pięknie i niezwykle...
 Miała słuszność, symbol był w stylu i najtrafniejszy. Wszak miłość jej dojrzewała na śniegu i takie czyste, śnieżne serce pragnie dziś ofiarować ukochanemu góralowi... On jeden jest go wart, on