Strona:Paweł Staśko - Serce na śniegu.djvu/79

 Wichna pożegnana serdecznie przez starego kabokla, zapukała nieśmiało do drzwi polskiego, konsulatu.
 — Proszę! — dobiegł jej uszu z wnętrza polski wyraz.
 Serce w piersi dziewczyny zastukało gwałtownie. Rozdygotana z niepokoju i zarazem radości, otwarła drzwi i weszła, a za nią wsunął się szybko pies, prowadzony na smyczy.
 — Dzień dobry — odezwała się cicho, przystając za progiem.
 Od biurka podniósł się miły, elegancki mężczyzna, zdziwiony tak niezwykłymi gośćmi.
 — Dzień dobry — odpowiedział. — Widzę, że mam przed sobą Polkę... Bardzo się cieszę, proszę siadać — poprosił grzecznie, wskazując fotel obok biurka.
 Wichna ośmielona przyjęciem zajęła skromnie miejsce.
 — Tak, jestem Polką i przyjechałam tu po paszport...
 Oczy konsula spojrzały na nią badawczo.
 — Skąd pani przyjechała?
 — Z puszczy nad Rio Salado... ze Stanu Nuevo Leon...
 — Aż z tak daleka? — rzucił zdumiony. — I dokąd pani pragnie jechać?
 — Do Polski...
 — Sama?
 — Tak, proszę pana. Ojciec mój był skwaterem i zmarł przed kilku dniami. Zostałam sama, bo matki również nie mam. Ale do Polski muszę jechać, gdyż tak mi kazał tatuś. Tam została jego rodzina w Cichej Polanie, na Podhalu...
 Coraz większe zdziwienie poczęło się malować na obliczu konsula.