Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 1.djvu/110

 Usiłowałam go wybadać. Spytałam:
 — Co pan pomyślał, otrzymawszy pierwszy mój list?
 Odparł spokojnie:
 — Sądziłem, że pochodzi od jakiejś zakochanej we mnie damy.
 — A kiedy dowiedział się pan, że chodzi tylko o zakład?
 Spojrzał na mnie z uśmiechem:
 — Jeżeli mam być szczery, to wyznam, że ani na chwilę nie wierzyłem w ów zakład.
 — A więc pan sądzi, że jestem w nim naprawdę zakochana?
 — Nie — ale po ujrzeniu pani chciałbym, aby tak było.
 Milczałam chwilę. Potem ważyłam się na pytanie:
 — A gdybym naprawdę pokochała pana... (tu skłamałam:) nie jestem nią, proszę mi wierzyć — — jednakże gdyby...
 — Toby mnie uradowało nieskończenie.
 — Ale dla mnie byłoby rozpaczliwe, bo pan — bo pan...
 Teraz winno było nastąpić słowo, na które oczekiwałam; zamiast tego nastąpiły inne, zamykające dyskusję:
 — Milutka! Niestety, kwestji tej niema. Ale raz jeszcze podkreślam to, co rzekłem