Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 1.djvu/72

nym wzrokiem silił się daremnie przedrzeć moją maskę. Potem rzekł:
 — Czy w istocie mam odesłać pojazd? Sądzę, że jest się w nim nieco mniej skrępowanym.
 Rozkazałam: „Odeślij go pan natychmiast!“ — i byłam rada, że mam tyle zimnej krwi. Skłonił się lekko, przystąpił do dorożki, zapłacił woźnicy i dał mu zlecenie, po którem pojazd natychmiast ruszył.
 Staliśmy sami na ogromnym placu. Rzekłam: „Pójdźmy!”, obierając kierunek w stronę stacji Klampenborg. Szedł obok mnie. Po krótkiej pauzie rzekł:
 — A teraz?
 — A teraz? — powtórzyłam jego słowa.
 — Ależ łaskawa pani, o co właściwie chciałaś mnie spytać?
 Szczerze mówiąc, zapomniałam przygotować pytanie. Aby zyskać na czasie, odparłam:
 — Chodzi o pewien zakład — pomiędzy mną i pewnym panem. Nagroda wynosi sześć flakonów perfum francuskich.
 — I ja mam ten zakład rozstrzygnąć?
 — Tak — o ile zechce pan być tak uprzejmym. Bardzo mi na tem zależy.
 — Sześć flakonów perfum francuskich! Hm... proszę, słucham panią.
 — Chciałabym wiedzieć — proszę, powiedz