Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 1.djvu/75

 — Poco? Jakąż pan będzie miał z tego przyjemność?
 — Czy pani w istocie uważa, że moje żądanie jest tak przesadnie wielkie?... A więc... pozwala pani? — wyciągnął rękę do mego welonu.
 — Nie, nie... proszę być przyzwoitym!
 Popędziłam wzdłuż kraty parkowej. On tuż za mną. Nikt z nas nie przemówił słowa. Wreszcie odezwałam się — szliśmy znów pokojowo obok siebie:
 — Spójrz pan! jaki piękny jest ten park ze swemi oszronionemi drzewami. Istny ogród z bajki!
 — O, tak!
 Drzewa w szronie, ogród z bajki i wszystkie te rzeczy poetyczne były mu jawnie całkiem obojętne; pomyślałam sobie: położenie staje się nieznośnem; jest równie głupi i niemożliwy, jak Eryk.
 Naraz przystanął i rzekł:
 — Przyjmij wdzięczny hołd ode mnie, łaskawa pani, i bądź zdrowa!
 — A więc pan nie zechce spełnić mego życzenia?
 Wyprostował się przede mną — i wpatrywał się we mnie długo, nieskończenie długo tem, jak mi się zdawało, przedziwnie chłod-