Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 1.djvu/89

był miękki i szczery, a oczy lśniły ciepło i szczęśliwie. Czarowne uczucie przenikało mnie w owej chwili — uczucie błogiego zamętu, triumfu i słabości.
 Przyszłam do siebie, gdy zaraz potem dodał zwykłym głosem:
 — Chcę poprosić, aby pani pozwoliła mi się pocałować.
 Jak niesmacznie, jak głupio! Akurat jak wtedy, gdy mi oświadczył, że dorożka czeka.
 Odparłam z powagą i surowo:
 — Teraz chcę panu powiedzieć, panie Mőrck, że zamierzając spędzić z nim wieczór, pozwoliłam sobie na jedyną lekkomyślność. A zatem winien pan tak się prowadzić, abym nie żałowała jej. Proszę sobie przypomnieć, co mi pan obiecał.
 — Pamiętam — odrzekł — i właśnie dlatego się zapytałem, czy mi wolno pocałować panią. Gdybyśmy nie zawarli wówczas tej umowy, pocałowałbym panią bez pytania. Ale zwykłem dotrzymywać słowa. Brzmiało ono: zachowam się wobec pani tak, jak sama będziesz sobie tego życzyła. A zatem nie traćmy więcej słów na ten temat.
 Wyrzekł to grzecznie i wesoło, bez śladu rozczarowania czy urazy. I już przez cały ten