Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 1.djvu/91

 — A więc musi pani znać architekta Glerupa.
 — Znam go wybornie. I pan też.
 — Pani wie o tem?
 — Tak, Eryk mówił mi wiele o panu. Ma pan w nim dobrego przyjaciela — i wielbiciela zarazem.
 — O, Glerup jest entuzjastą.
 Mimowoli roześmiałam się.
 On: — Z czego się pani śmieje? Czy z tego, że Eryk entuzjazmuje się mną?
 Ja: — Szczerze mówiąc, tak! Muszę tylko nadmienić, że jestem nieco rozczarowana naprzekór jemu.
 Ta złośliwość nie dotknęła go w najlżejszym stopniu. Przeciwnie, uśmiechnął się, zadowolony, podniósł kielich, błysnął ku mnie okiem.
 — Za zdrowie Eryka! Ja zato nie jestem wcale rozczarowany przy spotkaniu z przedmiotem jego najżywszych uwielbień!
 Ten jego spokój gniewał mnie. Wszystko — poprostu wszystko zdaje się być mu zupełnie obojętne. Gdy tak kołysał się, wyglądało na to, że nic na świecie nie potrafi go wyrwać z jego leniwego błogostanu. Myślę, że gdyby niebo się otworzyło i para aniołków stoczyłaby mu się na piersi, nie drgnąłby nawet i z równie spokojną miną opróżnił-