Strona:Peter Nansen - Niebezpieczna miłość T. 2.djvu/20

 — Co ci jest? — spytał.
 — Nic!
 Ale po krótkiej chwili musiałam się wypowiedzieć:
 — Otrzymałeś kwiaty, które są z pewnością...
 Przerwał mi:
 — Wstydź się, Juljo!
 Spoglądał na mnie poważnie, prawie ze smutkiem.
 — Jak jest, mam powody być zazdrosną i chciałabym wiedzieć, od kogo są te kwiaty.
 Czułam się bliską łez i odwróciłam głowę. Ujął mnie za rękę, i wybuchnęłam płaczem. Chciałam wydrzeć mu rękę, ale utrzyma! ją mocno milcząc — dopóki się nie wypłakałam. Potem rzekł:
 — Wysłuchaj mnie raz, Juljo! Zapewniłem cię, że nie masz podstaw do zazdrości, a tyś odparła, że nie jesteś zazdrosna. Okazuje się teraz, że jesteś jednak zazdrosna, a dlatego chcę ci coś opowiedzieć, byś przekonała się, jak bezzasadna jest twoja zazdrość; gdyż wiem, że jesteś dobrem i subtelnie czującem dziewczątkiem, które uwierzy temu, co powiem, nie żądając ściślejszych wyjaśnień, nazywania imion i t. p. A więc: zanim poznałem ciebie, miałem przyjaciółkę, która przy-