Strona:Piękna i potwór.djvu/11

— 9 —

pałacu“. Włożył ubranie, poszedł do jadalni i po zjedzeniu śniadania ruszył w drogę. Przechodząc przez ogród zauważył prześliczny krzak róży, przypomniała mu się prośba Pięknotki, nachylił się i zerwał gałązkę.
 Zaledwie to uczynił, rozległ się poza nim głos straszliwy, jakby ryk rozjuszonego zwierzęcia.
 Obrócił się i z przerażeniem ujrzał przed sobą potwora.
 Było to zwierzę o kadłubie konia, a paszczy tygrysa.
 — Tak się więc odwdzięczasz za mą gościnność! — zaryczał. — Jak śmiesz zrywać moje najulubieńsze róże!..
 — Przebacz mi, szlachetny panie! — zawołał w najwyższem przerażeniu nieszczęśliwy, — zerwałem tę różę dla mej najmłodszej córki, która tak bardzo kocha wszelkie kwiaty...
 — Nie jestem panem, lecz zwierzęciem, — odrzekł potwór. — Nie daruję ci tego, lecz wnet pożrę! Gotuj się na śmierć!
 — Pozwól mi przynajmniej pożegnać