Strona:Piękna i potwór.djvu/13

— 11 —

 Zwierzę spotkało ojca i córkę u wrót pałacu i zaprowadziło do sali, gdzie czekała na nich wspaniała uczta.
 Biedna dziewczynka była bardzo przestraszona widokiem potwora, ale nie okazywała tego, nie chcąc jeszcze bardziej martwić swego biednego ojca.
 — Czy naprawdę, z własnej woli chcesz umrzeć? — zapytał potwór.
 — Tak, chcę umrzeć za mego ojca, — odpowiedziała Pięknotka ze łzami.
 Zwierz kazał kupcowi wracać do domu, odprowadził go do wrót pałacu i znikł z przed oczu dzieweczki.
 Przez cały dzień nie pokazywał się zupełnie, a Pięknotka ze drżeniem nasłuchiwała, czy nie idzie jej pożreć.
 Ku wieczorowi poszła na obejrzenie pałacu i ze zdumieniem wyczytała na jednej ścianie, obok dużych drzwi, te słowa:
 — „Ten pokój należy do Pięknotki.“
 Otworzywszy drzwi stanęła zdumiona. Nie marzyła nawet nigdy o podobnym przepychu.
 Pokój obity był cały atłasem, meble