Strona:Piękna i potwór.djvu/15

— 13 —

potwór zwrócił się nagle ku dzieweczce i spytał:
 — Czy chcesz być moją żoną, Pięknotko?
 — Ach! Wielki Boże! — zawołała dzieweczka — nie mogę,..
 Westchnął potwór i nie odrzekłszy ani słowa, wyszedł zaraz z jadalni.
 Przez długi czas powtarzało się to codziennie. Zwierz przychodził do stołu, rozmawiał, okazywał dużo dobroci i zaskarbiał sobie przywiązanie Pięknotki.
 Raz w nocy przyśniło się dzieweczce, że ojciec jej jest bardzo chory i że chce ją zobaczyć.
 Zaczęła więc prosić potwora, żeby jej pozwolił odwiedzić ojca.
 Ku wielkiemu jej zdumieniu, zwierz zaczął rzewnie płakać.
 — Nie odchodź, Pięknotko! — zawołał. — Zostań przy mnie! Ja cię uczynię szczęśliwą! Czyż jestem tak przerażająco brzydki, że nie możesz mnie trochę polubić?
 — Kochany zwierzu, nie płacz! — pro-