Strona:Pierwszy ilustrowany przewodnik po Ciechocinku i Okolicy.djvu/14

nadmorskich roślin solankowych ciechocińskich, jakoteż odwiecznie znana ludowi właściwość solnej zawartości wielu źródeł, zaświadczona prastarą nazwą przylegającego Słońska.
 Pozostawiam na boku nie dość krytycznie podaną w broszurze R. Ignatowskiego (r. 1854) wiadomość historyczną o zobowiązaniu, włożonem przez księcia mazowieckiego Konrada przy opuszczaniu ziemi Dobrzyńskiej Krzyżakom (1235 r.) „dostarczania na dwór książęcy i biskupi pewnej ilości soli“. Tak samo pomijam i pozbawiony wartości wywód nazwy Ciechocinka od cichego odcinka tej ziemi, cichaczem przywłaszczonego przez Krzyżaków. Genezę jego prostą, a jedynie właściwą odnieść należy jedynie do etymologicznej dedukcyi od tej samej natury imion osobowych jak Prandota, Czarnota, Lasota, Żegota a więc i Ciechota i powstałych stąd nazw miejscowości: Prandocin, Czarnocin, Lasocin, Żegocin a więc i Ciechocin; stąd już sama przez się wypływa zdrobniała jego forma Ciechocinek, podobnie jak od tamtych Prandocinek, Czarnocinek, Lasocinek i Żegocinek. Jednym zaś z niezwalczonych dowodów na taką wyrazu „Ciechocinek“ pochodność, daje zachowany po dziś dzień u ludu miejscowego przymiotnik ciechocki (nie ciechociński), jako utworzony bezpośrednio od słowa „Ciechota“ podobnie jak od Żegota urabia lub przymiotnik „żegocki,“ od Lichota „lichocki“ i t. p.
 Pozostaje zatem dla uwydatnienia przeszłości Ciechocinka sięgnąć do historyi rozwoju jego jako miejscowości bogatej w pokłady soli, których wykrycie zaznaczyło się w rozwoju Ciechocinka dwoma szlakami:
 1) Dobywania i warzenia soli.
 2) użycia źródeł solnych dla leczenia tak zewnętrznego (kąpiele) jak i wewnętrznego (picie wód).