źródeł solnych i pierwsze zawodowe wiercenia w Ciechocinku przypadają w zasłudze prusakom za ich inwazyi w r. 1793 do Królestwa Polskiego i czasowego niem włodarstwa. Pierwsze te podjęte próby dokonywał niemiecki górnik, inżynier Stark. Odkrył on 7% źródło w miejscu, późniejszym wylewem Wisły zamulonem, a położonem wyżej dzisiejszego parku między tężniami a brzegiem Wisły.
Energicznie rozpoczętą pracę przerwało wkroczenie do Królestwa francuzów w r. 1807-ym.
Lecz raz zapoczątkowane dzieło znalazło dalszy ciąg wkrótce po uspokojeniu kraju i utworzeniu „Królestwa Kongresowego.“ Rząd tegoż przez zapobiegliwe starania prezesa Izby Skarbowej i ministra księcia Lubeckiego, skojarzone z badaniami i poszukiwaniami właściciela dóbr Konstantego Wolickiego, a poparte powagą Staszica uzyskał wreszcie w Petersburgu aprobatę cesarza Aleksandra I na podjęcie robót kosztem skarbu polskiego[1]. W kilka dni później (16 sierpnia 1823 r.) urzędowym już aktem zawiadamia namiestnik Zajączek księcia Lubeckiego o zatwierdzeniu przez Jego Cesarską i Królewską Mość awansu 25000 złp. na prowadzenie robót w Ciechocinku.
Odtąd też aż do r. 1830 prowadzi je energicznie rząd Królestwa polskiego silnem ramieniem i mądrym umysłem swego ministra i prezesa komisyi skarbowej ks. Lubeckiego, przy pomocy na miejscu w Ciechocinku tak nieocenionego wolentarjusza jak Wolicki i tak do-
- ↑ Wyjątek z listu ks. Lubeckiego, pisanego d. 10 sierpnia 1823 do Wolickiego dnia... „pospieszam do zawiadomić, iż Najjaśniejszy Pan oceniając pożyteczność zamierzonych i już rozpoczętych prac, raczył łaskawie pozwolić na stopniowe użycie funduszów, jakich dalsze prowadzenie warzelni soli wymagać będzie.
