zbiorów: un tel recucil s’il étoit complet, seroit à la fois et la vèritable histoire nationale, et le tableau le plus fidèle des moeurs des habitans.
Zwróćmyż teraz już uwagę na nasz zbiór w szczególności; wyznajmy otwarcie, czyli się możemy po nim spodziéwać takiego pożytku, jakiśmy wyżéj określili.— Wyznałem na wstępie, że zbiór niniejszy nie jest dokładny; już więc z téj przyczyny nie odpowié może pod niektóremi względami wzbudzonym oczekiwaniom. Powtóre uważać należy, że to cośmy wyżéj powiedzieli, tyczé się pieśni ludu w ogólności; nie wynika więc z tego, żeby się to wszystko w pieśniach każdego ludu znajdowało. Ogólne tylko cechy wszędzie się znachodzą, ze szczególnych zaś mniéj lub więcéj znajdujemy, podług różności charakteru ludu i stopnia jego cywilizacyi. Naród kochający się w bojach śpiéwa czyny bohatyrów; naród spokojny i czuły śpiéwa o miłości; naród dowcipny kocha się w zagadkach; pieśni narodu z żywą wyobrażnością pełne są allegoryj, porównań i żywych obrazów; naród namiętny i namiętnie śpiéwa, tak jak naród strasznemi otoczony przedmiotami strasznych sobie wyobraża bogów. Do którego rzędu pieśni ludu galicyjskiego należą, niżéj jeszcze zobaczymy. Tu tylko dodać mi wypada — jeźli się godzi przemówić za własną pracą, — że zbiór niniejszy pieśni ludu galicyjskiego, jakkolwiek niedokładny, śmiało jednak stanąć może obok zbiorów pieśni pobratymczych Sławian. Zawsze to jest skarb wszystkiego tego, co się narodu najbliżéj dotyczé; jest to jak gdyby archivum narodowe; wyraz serca ludu, obraz jego domowego życia w radości i w ucisku, wyraz czucia przy łożnicy i przy grobie. Zważmy tylko, że te pieśni są jedyną pociechą naszego ludu. Powstają one nie raz śród szału lub próżniactwa, lecz —
