Strona:Pietro Aretino - Jak Nanna córeczkę swą Pippę na kurtyzanę kształciła.djvu/68

i po brzuchu, ale bierz się do tego z zapałem, a gdy ich już trochę roznamiętnisz, chwyć znów za ptaszka i potrząsaj nim wdzięcznie, aż ci łebek, jako tako do góry zadrze! Im bowiem kota bardziej głaszczesz, tem bardziej ogon wznosi!
 PIPPA: To on starcom jeszcze staje?
 NANNA: Tak, czasami, przez omyłkę, ale prędko znowu opada.
 Gdybyś widziała swego ojca, Panie, świeć nad jego duszą, jak podczas ostatniej choroby usiłował usiąść na łóżku i zaraz bezwładnie sztywny i zimny znów opadał, miałabyś w nim obraz przyrodzenia tych staruszków. Wygląda jak glisda, która się kurczy i wyciąga i w ten sposób naprzód się porusza!
 PIPPA: Nauczyliście mnie wszystkiego, co mam czynić, kiedy siedzę na chłopie okrakiem, a także powiedzieliście mi o wszystkich okolicznościowych igraszkach, ale nie wiem jeszcze, jaki temu wszystkiemu ma być koniec?
 NANNA: Nie potrzebujesz o nic więcej pytać! Już cię rozumiem i gorliwość twoja napełnia mnie taką dumą, że jestem w siódmem niebie!
 Chcesz wiedzieć, do czego służą owe wszystkie małe figliki, które masz robić, kiedy siedzisz na swadźbiącym, jak to się zwykło wyrażać?!
 PIPPA: Wsadziliście mateczko palec do właściwej dziury!
 NANNA: Przypominasz sobie może, Pippecz-