Strona:Piosnki i satyry (Bartels).djvu/022

 Złodzieje — nie są złodzieje,
 A oszusty — nie oszusty.
 Pierwsze źródło zbogacenia,
 Już oddawna zapomniane,
 Zagładzone i zrównane;
 O przeszłości ni wspomnienia.
Proszę zliczyć ekonomów,
Lub pisarzy prowentowych,
Co dziś są głowami domów,
Poważanych i herbowych.
Jeszcze o ojcu powiedzą
Zrzadka: — «złodziej» — lecz o synie
Niechaj dziesięć lat przeminie,
Tylko, że pan wielki wiedzą.
 Niech kto fałszywym procesem,
 O co u nas tak jest łatwo,
 Zgubi bliźniego z kretesem
 Zrobi go żebrakiem z dziatwą;
 Czas jakiś mówią: — «ot licho,
 Zgubił łotr pana Jerzego;»
 I będzie gadania tego....
 Pół roku, a potem.... cicho.
Ktoś tam żyje nad swą skalę,
Wszyscy podziwiają szczerze,
Zkąd, nie patrzą na to wcale,
Lecz zazdroszczą, że się bierze.
Nieraz słyszę: «mieszka ładnie,
Dobrze żyje, człek porządny;»
Cóż, czy rozumny — czy rządny?
«Nie — ma miejsce, dobrze.... kradnie.»
 I to nie jest powiedziane
 Pogardliwie, ironicznie,
 Nie, — złodziejstwo tu widziane
 Jest ściśle filozoficznie.
 Kradzieżą się nie nazywa,
 Lecz obrotem, przezornością,
 Baczną naprzód oględnością,
 Lub też ekonomją bywa.
U nas zwie się gospodarzem
Rządnym rodzaj rozbójnika,