Strona:Piosnki i satyry (Bartels).djvu/043

 Że i Pyladowa gałka,
 Padłaby na stronę jego,
 Lecz broń Boże, gdyby obu
 Jednakowe były cele.
 Już zgody ani sposobu,
 I przepadli przyjaciele!

Niechby oba do jednego
Posagu wzdychać zaczęli,
A Oresta szczęśliwego
Wybrało serce Anieli;
Pylad przeklnie tak ja sądzę,
I Oresta, i Anielę,
Bo gdzie idzie o pieniądze
Tam już giną przyjaciele.

 Niechby wierszem, albo prozą,
 Oba cokolwiek pisali,
 Kastor z Poluksem, o zgrozo!
 Jak psy by się ujadali;
 Niechby Orestowa siadła
 Przed Pyladową, w kościele...
 Natychmiast kłótnia zajadła...
 I przepadli przyjaciele.

A dziś pytam, kto cię łaje?
Kto cię męczy? — kto cię nudzi?
Kto pożycza, nie oddaje?
Czemś zawsze przykrem utrudzi?
Złą wieścią pierwszy zasmuci,
A wymaga Bóg wie, wiele!
Kto ci żonę bałamuci?
Nikt więcej, jak przyjaciele!

 Z tego też wnieść się ośmielę,
 Ztąd jasna prawda wynika,
 Że najlepsi przyjaciele
 Pomagają nam jak w ćwika;