Strona:Piosnki i satyry (Bartels).djvu/136

 Jednak z pewnych nieba znaków
 Sto za jeden stawię:
 Za sześć wieków mniej próżniaków
 Będzie już w Warszawie!

Także nierzadko się zdarza
Przy nabytej wprawie,
Rozpoznać typ pieczeniarza
Zwykłego Warszawie!

 Gościnności któż nie ceni
 Danej nam łaskawie?
 Ja sam na cudzej pieczeni
 Żyłbym rok w Warszawie.

W teatrze stary Żółkowski
Wywołuje brawa,
U nóg ślicznej Modrzejowskiéj
Calutka Warszawa.

 Gdy Moniuszko lutnię trzyma,
 Pod ton jego łzawy
 Wzniośle śpiewa Deotyma
 Mieszkańcom Warszawy.

Są odczyty mądrych rzeczy,
Sztuk pięknych wystawa,
Słowem nikt mi nie zaprzeczy,
Że to jest Warszawa.

 I choć nieraz wszystkich więzi
 Brak wszelkiej ustawy,
 Zdolności w każdej gałęzi
 Znajdziesz wśród Warszawy.

Choć pozornie nietroskliwa,
Ale w gruncie prawa,
I na litość się zdobywa
Najchętniej Warszawa.

 Zacni ludzie, piękne panie,
 Bez ujmy zabawie