Strona:Piotr Nansen - Próba ogniowa.djvu/16

 — Weź, to twoje — zaszczebiotała z pewnym odcieniem obawy.
 Chłopiec, nie przyglądając się nawet monecie, wyrwał ją z taką chciwością, że dziewczynka aż odskoczyła z przestrachu i tuląc się do matki, szepnęła:
 — Mamo, ten chłopak jest niegrzeczny; nawet „dziękuję” nie powiedział!
 — Mój chłopcze — odezwała się urażona dama pamiętaj w przyszłości zawsze grzecznie podziękować, jeżeli cię kto z litości czem obdarza!...
 Po tych słowach zwróciła się do lady sklepowej i obdarowała zasmuconą córeczkę smacznem ciasteczkiem, co małą od razu uspokoiło i pocieszyło w tym pierwszem jej zawodzie.
 Nie mogła jednak darować urazy chłopcu i gdy matka zajęta była załatwianiem sprawunków gwiazdkowych, rzucała nieustannie wzrok podejrzliwy na niegrzecznego ulicznika.
 Chłopczyna nie pojmował zupełnie urazy, stał na miejscu jak wryty i nie mógł oderwać oczu od koszów z pięknemi wiedeńskiemi bułeczkami. Kurczowo trzymał się krawędzi jednego z koszów, wzrok rzucał niespokojnie na wszystkie strony, jakby się chciał upewnić, czy kto na niego nie zwraca uwagi, poczem gorączkowo ręce zagłębił w pieczywie.
 W tejże chwili dziewczynka krzyknęła przerażona:
 — Mamo, on kradnie!
 Zanim chłopiec zdążył dobiedz do drzwi, chwyciła go za kołnierz jakaś energiczna służąca. Nie mógł się bronić, gdyż ręce miał zapełnione bułeczkami.
 W sklepie powstało zamieszanie, damy wystraszone poczęły krzyczeć:
 — Złodziej! złodziej! to okropne!