Strona:Piotr Nansen - Próba ogniowa.djvu/20

 — Przyzwyczaiłem się już do podobnych komplementów i znajduję je... zachwycająpemi!...
 — Czy pan wie, co w nim jest oburzającego?...
 — Nad tem nie zastanawiałem się nigdy!
 — Jesteś pan fałszywy, jak — kot!...
 — O!...
 — Jednako nadskakujący wszystkim damom, jednako pochlebny, jednako umizgający się, jednako nieznośny, jednako drwiący, jednako śmiejący się...
 — Czy nie wolno mi już śmiać się?...
 — Wolno, jeżeli jest z czego.
 — A czy teraz wolno mi uśmiechnąć się.
 — Proszę być przyzwoitym i... siadać. Tu na ławeczce obok mnie jest jeszcze trochę miejsca wolnego.
 — Siadam!... I cóż, zadowolona pani?... Siedzimy tu jak dwie kury zakochane na drążku.
 — Panie!...
 — Czy wolno prosić o pożyczenie na chwilę wachlarza?...
 — Czy wolno prosić, żeby pan był choć chwilę przyzwoitym?...
 — Pani tyle trudu sobie zadaje?...
 — Idź pan sobie!... nie będę z tobą rozmawiała!
 — Kiedy tu tak dobrze siedzieć!...
 — Powiedz mi doktorze, ale szczerze, czy bywasz czasem w kościele?...
 — Ta-a-k.
 — Co tam zazwyczaj słyszysz?
 — To zależne jest od tego, komu pogrzeb wyprawiają.
 — Jesteś pan wstrętny.
 — Dziękuję za komplement.
 — Czy pan wiesz, co o tobie mówią?...
 — Nie.