Strona:Piotr Nansen - Próba ogniowa.djvu/33

watną, we dnie miał także czas ograniczony, a tu, jak na złość, przybyła znowu pokaźna liczba nowych pacjentów.
 Zgniewany węszył wszędzie symulację, irytował się, a przebiegając korytarze, stąpał tak ostro, że deski pod nim trzeszczały.
 Do sali chorych wpadł wprost jak burza, po trząsając posługaczki, felczerów i łóżka chorych. Mruczał, klął, beształ asystenta, rzucał się na pielęgniarki, wymyślał posługaczom, chorym przepisywał bezlitośnie ścisłą djetę, prysznice i olej rycynowy, bez względu na to, czy pacjent był chory na oczy, czy żołądek.
 Wreszcie z trzaskiem otworzył drzwi sali № 27 i tu swój pochód wstrzymał.
 Przystanął przy łóżku obłożnie chorego na zapalenie płuc pacjenta. Leżał on z zamkniętemi oczami, oddychał ciężko, zapadłe policzki obrosły czarną, nierówną brodą, czoło perliło się dużemi kroplami potu.
 — Czy śpi? — zapytał lekarz półgłosem.
 — On jest bardzo chory — wtrąciła nieśmiało pielęgniarka, usprawiedliwiając chorego.
 — Hm... hm... hm... — zamruczał naczelnik, spoglądając na tablicę nad łóżkiem, badając wieczorną i ranną temperaturę. Po chwili zmienionym, łagodnym głosem zapytał po cichu:
 — Czy w nocy spał trochę?...
 — Nie, panie naczelniku, całą noc fantazjował. Nieustannie przywoływał matkę.
 — Biedny chłopak!...
 Lekarz stał kilka minut milczący, patrząc z współczuciem na chorego; dopiero gdy spostrzegł, że Mads Hansen otworzył oczy, pochylił się nad nim i powitał z uśmiechem:
 — Dzień dobry, kochany Mads, poznajesz mnie?...
 — Według rozkazu, panie naczelniku.