Strona:Piotr Nansen - Spokój Boży.djvu/96

czerwienienia, wyznam przed tronem Przedwiecznego, iż opuszczam ten świat ze łzami, bo mi nie dozwolił w twych spoczywać ramionach“.
 „....Teraz, już czas, zawołaj ojca“.
 Pocałowała starego. Żądała spokoju. Uśmiechnęła się i... zawarła powieki na zawsze.

---

XXXV.

Luźne kartki.

 Wiosna rozgospodarowała się na Górze a za nią przybył tłum wesołych ludzi. Starzy, młodzi, dzieci, narzeczeni, poważni mężowie i matrony, nawet biedne kaleki, wszyscy pragną powitać wiosnę na Wiatrakowej Górze.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Rozsiewając złote promienie słońca, prowadzi wiosna gromadki wesołych mieszczan a te, podziwiają jej wspaniałe — wielkie dzieła.
 „Już żywe zielenią się płoty, a nad dróżkami kwitną fiołki. Urwij mi kilka, chcę przypiąć do stanika“.
 „Najdroższa, uważaj byś nie zdeptała ślimaka. Patrz na te motylki, jeden żółty a drugi czerwony, czarno nakrapiany. Mój Boże, pozwól im fruwać i wraz z nami używać wiosny“.
 „Dzieci, słyszałyście świergotanie szpaka i móchołówki? znoszą słomę do gniazdeczka“.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.