Ta strona została uwierzytelniona.
Stella.
Mój Boże!
Józwowicz.
Śmiéj się pani razem ze mną. Gdyby to było coś niebezpiecznego, przeciebym pani nie przestraszał.
Drahomir.
Na czémże się skończyło?
Józwowicz.
Wiecie państwo, że aż się pogniewałem na Jerzego. Wyobraźcie sobie: wziął tę rzecz poważnie.
Drahomir.
Proszę cię, cóż miał zrobić?
Józwowicz.
A tożby dla człowieka, jak Jerzy, wstyd był strzelać się z takim biédakiem!
Stella.
Doktor ma słuszność. Nie rozumiem pana Jerzego.
Józwowicz.
Niech się nie gniewa nasza księżniczka. Już ich pogodziłem. Jerzy tylko nie wniknął w głąb rzeczy i przyrodzona krewkość go uniosła. Ale teraz, gdy się zastanowił i gdym mu wytłumaczył rzecz całą, zgodził się, że byłoby to co najmniéj śmieszne. On ma dużo rozsądku, Jerzy.
Drahomir.
Cóż Miliszewski?
