Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 13.djvu/043

sprawdzić, czy każdy jest chłop, jak dwa albo trzy razy zwyczajny człowiek, ale przez okna widać było długie brody i marsowate, poważne twarze starych żołnierzy o ciemnej cerze i błyszczących groźnie oczach. Duch Bartka znowu skierował się ku ramionom.
 — Te straszniejsze — szepnął cicho, jakby się bał, by go nie słyszeli.
 — Jeszcześ nie widział tych, co się nie dali wziąć — odparł Wojtek.
 — Bójże się Boga!
 — Obaczysz.
 Napatrzywszy się żuawom, poszli dalej. Zaraz przy następnym wagonie Bartek rzucił się w tył jak oparzony.
 — O, rety! Wojtek, ratuj!
 W otwartem oknie widać było ciemną, prawie czarną twarz turkosa z przewróconemi białkami oczu. Musiał być ranny, bo twarz wykrzywiła mu się cierpieniem.
 — A co? — rzecze Wojtek.
 — To złe, nie żołnierz... Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu!
 — Spojrzyj ino, jakie on ma zębiska.
 — A niech go wciornaści! ja tam nie będę na niego patrzał.