Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 13.djvu/058

 — Dobrze. Imię twoje?
 — Bartek Słowik.
 — Mensch... — tłómaczy major.
 — Mens! — powtarza Bartek.
 — Wiesz, za co bijesz Francuzów?
 — Wiem, Celencyjo...
 — Powiedz!
 Bartek zaczyna się jąkać: «Bo... bo...» Nagle słowa Wojtka przychodzą mu szczęśliwie na pamięć, wybucha więc prędko, by nie przekręcić:
 — Bo to także Niemcy, tylko ścierwa gorsze!
 Twarz starej Ekscelencyi zaczyna tak drgać, jakby Jego Ekscelencya miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Po chwili jednak jego Ekscelencya zwraca się do majora i mówi:
 — Miałeś pan słuszność.
 Mój Bartek, kontent z siebie, stoi ciągle jak struna.
 — Kto wygrał dziś bitwę? — pyta znowu generał.
 — Ja, Celencyjo! — odpowiada bez wahania Bartek.
 Twarz Ekscelencyi poczyna znów drgać.
 — Tak, tak, ty! A oto masz nagrodę...
 Tu stary wojownik odpina krzyż żelazny z własnej piersi, następnie schyla się i przypina