Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 13.djvu/069

co tylko pruska dyscyplina zdołała w niego wszczepić, odrazu wzdryga się na tę myśl... W Imię Ojca i Syna! Tylko się przed nią przeżegnać. On, żołnierz, ma dezerterować? Nigdy!
 Tymczasem las szumi coraz mocniej i wicher świszcze coraz żałośniej.
 Starszy jeniec odzywa się nagle:
 — A to wiatr, jakby jesienią u nas...
 — Daj mi pokój... — rzecze pognębionym głosem młodszy.
 Po chwili jednak powtarza kilkakrotnie:
 — U nas, u nas, u nas! O Boże! Boże!
 Głębokie westchnienie zlewa się z poświstem, i jeńcy leżą znów cicho...
 Bartka poczyna febra trząść...
 Najgorzej, gdy sobie człowiek nie zdaje sprawy z tego, co mu jest. Bartek nic nie ukradł, a tak mu się zdawało, jakby co ukradł i jakby się bał, że go złapią. Nic mu nie grozi, a przecie boi się czegoś okrutnie. Oto nogi dygocą pod nim, karabin cięży mu strasznie i coś go dusi, jakby jaki wielki płacz. Za Magdą, czy za Pognębinem? Za obojgiem, ale i tego młodszego jeńca tak mu żal, że sobie rady dać nie może.
 Chwilami zdaje się Bartkowi, że śpi. Tymczasem zawierucha na dworze jeszcze się po-