Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 13.djvu/099

 — Pan przyjedzie, to od niego pożyczę, a wam oddam.
 — No, a sztraf z czego zapłacicie?
 — Czy ja wiem? Chyba krowinę sprzedam.
 — To ja wam pożyczę jeszcze.
 — Niech panu Pan Bóg zapłaci, mój złoty panie. Pan, choć luter, ale dobry człowiek. Sprawiedliwie mówię! Żeby inne Niemcy były jak pan, toby ich człowiek błogosławił.
 — Ale ja bez procentu nie dam.
 — Ja wiem, ja wiem.
 — To mi napiszecie jeden kwit na wszystko.
 — Dobrze, złoty panie. Bóg panu zapłać i tak.
 — Będę w mieście, to sporządzimy akt.
 Był w mieście i sporządził akt, ale poprzednio Magda poszła radzić się proboszcza. Co tu jednak było radzić? Ksiądz mówił, że termin za krótki, że procenta za wysokie, i biadał bardzo, że p. Jarzyńskiego w domu niema, bo gdyby był, toby może pomógł. Nie mogła jednak Magda czekać, aż jej sprzedadzą sprzężaj, i musiała przyjąć warunki Justowe. Zaciągnęła trzysta marek długu, to jest dwa razy tyle, ile wynosił «sztraf», boć przecie trzeba było mieć w domu jaki grosz na prowadzenie gospodarstwa. Bartek, który dla ważności aktu obowiązany był stwier-