Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 13.djvu/128

—  124  —

a potem, podniósłszy fartuszek, przysłoniła nim twarz, spoglądając z pod rąbka z uśmiechem w twarz smolarza.
 — Kasiu?...
 — Co, Jasiu?
 — A jest tatulo doma?
 — Jest.
 Smolarz, niebożę, może i nie o tatula chciał spytać, ale się jakoś zaląkł i mimowoli spytał o tatula. Zamilknął więc znowu, czekając: czy Kasia nie ozwie się pierwsza do niego, a Kasia stała tylko i kręciła końce fartuszka, zasromana okrutnie.
 Aż wreszcie przemówiła:
 — Jasiu...
 — Co, Kasiu?
 — A to smolarnia dziś nie dymi?
 I ona chciała spytać o co innego.
 — Co nie ma dymić? Smolarnia nigdy nie staje. Zostawiłem przy niej kulawego Franka, ale ty, Kasiu, wykręcasz coś, jak lis, na smolarnię.
 — E! bo ja idę po ziele.
 — Pójdę z tobą, a jeśli z powrotem nie odpędzisz, to i do chaty.
 — Miałabym zaś odpędzać!..