Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/061

 — Kiedy za moich dziecinnych lat udało mi się czasem złapać ptaka, to w nim tak samo serce biło: zupełnie, jak w złapanym ptaku!
 A ona uśmiechnęła się prawie smutno i powtórzyła:
 — ...Jak w złapanym ptaku...
 Po chwili jednak zapytała:
 — A co pan robił ze złapanymi ptakami?
 — Przywiązywałem się do nich ogromnie. Ale one zawsze odlatywały...
 — Niepoczciwe ptaki...
 Malarz zaś mówił dalej z pewnem wzruszeniem:
 — I tak się jakoś życie składało, żem próżno szukał takiego, któryby chciał zostać przy mnie; aż wreszcie straciłem i nadzieję.
 — Nie! niech pan ufa — odpowiedziała pani Elzenowa.
 Na to Świrski pomyślał sobie, że, skoro się rzecz zaczęła od tak dawna, to należy ją skończyć, a potem będzie, co Bóg da. Miał w tej chwili wrażenie człowieka, który zatyka sobie palcami oczy i uszy, aby skoczyć do wody, ale zarazem czuł, że tak trzeba i że nie czas na namysł.
 — Może dla pani będzie lepiej przejść się