Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/067

 — Maman, a nam mówiłaś, że nigdy nie grywasz! Daj nam za to po ludwiku, dobrze?
 Ona zaś odrzekła, jakby nie mówiąc do nikogo z osobna:
 — Szukałam radcy Kładzkiego, by go zaprosić na dziś na obiad, poczem bawiliśmy się trochę.
 — Daj nam po ludwiku! — powtórzył Romulus.
 — Albo kup nam małą ruletkę — dodał Remus.
 — Nie nudźcie mnie, i siadajmy do powozu. Do widzenia, panie Sinten.
 — O siódmej?
 — O siódmej.
 Poczem rozstali się, i po chwili Świrski znalazł się znów koło pięknej wdowy, ale tym razem zajęli przednie siedzenie, chcąc patrzeć na zachodzące słońce.
 — Mówią, że Monte Carlo lepiej nawet osłonione, niż Mentona, — rzekła wdowa — ale, ach! jak ono mnie czasem męczy! Ten ciągły gwar, ten ruch, te znajomości, które trzeba robić, chcąc nie chcąc. Czasem mam ochotę uciec stamtąd i resztę zimy spędzić gdzieś w jakim cichym kącie, gdziebym mogła widywać tylko tych lu-