Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/085

 Świrski podniósł się:
 — Czy nie pójść po lekarza?
 Lecz pani Elzenowa odzyskała już zwykłą zimną krew.
 — Dziękuję panu — rzekła. — Jeśli trzeba, poślemy z hotelu, ale pierwej muszę dziecko zobaczyć... Dziękuję! a tymczasem muszę odejść — więc do jutra!... Dziękuję!
 To rzekłszy, wyciągnęła ku niemu rękę, którą Świrski podniósł do ust.
 — Do jutra — i codzień. Do widzenia!
 Pani Elzenowa, zostawszy sam na sam z Kresowiczem, spojrzała na niego badawczo:
 — Co jest Romulusowi?
 On zaś zrobił się jeszcze bledszy, niż był zwykle, i odrzekł prawie szorstko:
 — Nic.
 — Co to znaczy? — spytała, marszcząc brwi.
 — To znaczy, że... niech mnie pani wypędzi, bo — oszaleję!
 I zawróciwszy na miejscu — wyszedł. Pani Elzenowa stała przez chwilę z połyskami gniewu w oczach i namarszczoną brwią, ale stopniowo czoło jej poczęło się wygładzać. Miała istotnie trzydzieści pięć lat, a oto był nowy dowód, że urokowi jej nikt nie mógł dotychczas się oprzeć.