Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/104

 — Dzień dobry! — rzekł. — Do Monte?
 — Tak jest. Masz pan już bilet?
 — Mam miesięczny. Będzie nam ciasno w pociągu.
 — Pojedziemy w korytarzu wagonowym.
 — To prawdziwy Exodus? co? A każdy wiezie swój grosz wdowi. Dzień dobry, panie Kresowicz! Cóż pan mówi o tutejszem życiu? Zrób pan jaką uwagę ze stanowiska swego stronnictwa.
 Kresowicz począł mrugać oczyma, jakby nie mogąc zrozumieć, czego od niego chcą, poczem odrzekł:
 — Ja się zapisuję do stronnictwa milczących.
 — Wiem, wiem!... Tęgie stronnictwo: albo milczy, albo wybucha...
 I począł się śmiać.
 Tymczasem jednak zadzwoniono na odjazd, i trzeba się było śpieszyć. Z peronu dochodziły wołania: »En voiture! en voiture!« Po chwili Świrski, Kresowicz, Wiadrowski i dwaj chłopcy znaleźli się w korytarzyku wagonu.
 — Z moją scyjatyką to przyjemna rzecz! — rzekł Wiadrowski. — Patrz pan, co się dzieje! o miejscu niema co i myśleć. Czysta wędrówka narodów!