Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/109

z ogrodami. Po drodze, pani Elzenowa odzyskała zupełnie swobodę.
 — Na śniadanie! zaraz na śniadanie! — wołała wesoło: — apetyt mam jak wieloryb!
 Wiadrowski mruknął pod nosem, że chciałby być bogdaj Jonaszem, ale nie wypowiedział tego głośno, pomyślawszy, że jeśli Świrski porwie go za kołnierz i wyrzuci z liftu, jak na to koncept zasługiwał, to spadać będzie nader wysoko.
 W ogrodzie pożegnał ich też zaraz i odszedł; ale obejrzawszy się, ujrzał, jak pani Elzenowa, wsparta na ramieniu Świrskiego, szeptała mu coś do ucha.
 — Umawiają się o deser po śniadaniu! — pomyślał.
 Ale mylił się, ona bowiem, zwracając swą wdzięczną głowę do malarza, szeptała:
 — Czy Wiadrowski już wie?
 — Nie, — odpowiedział Świrski — spotkałem go dopiero w pociągu.
 To rzekłszy, odczuł pewien niepokój na myśl, że pani Elzenowa o zaręczynach mówi już jak o rzeczy spełnionej, i że trzeba będzie powiedzieć o nich wszystkim, ale jednocześnie blizkość pani Elzenowej, jej piękność i urok poczęły