Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/110

na niego działać tak, że rozchmurzył się i nabrał otuchy.
 Śniadanie odbyło się wprawdzie razem z Romulusem, Remusem i Kresowiczem, który przez cały czas nie odezwał się ani jednem słowem. Natomiast, po kawie czarnej, pani Elzenowa pozwoliła chłopcom pójść pod dozorem młodego człowieka w stronę Rocca Brune, sama zaś zapytała Świrskiego:
 — Czy pan woli przejść się, czy przejechać?
 On wolałby był najlepiej pójść do niej i tam odbyć chociaż »pół drogi do raju« — i doznać »choćby pół zbawienia« — ale pomyślał, że jeśli ona sobie tego nie życzy, to właśnie jest dowodem, jak dalece poważnie i szlachetnie patrzy na ich stosunek — i w duchu rzekł sobie, że powinien jej być za to wdzięczny.
 — Jeżeli pani nie zmęczona, to wolę się przejść — odpowiedział.
 — Dobrze. Wcale nie jestem zmęczona. Ale dokąd pójdziemy? Czy chce pan popatrzeć na strzelanie do gołębi?
 — Z chęcią, tylko że tam nie będziemy sami. Sinten i młody Kładzki zapewne wprawiają się po śniadaniu.
 — Tak, ale nie będą nam przeszkadzali.