Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/122

le, ale w wyrazach bardzo uprzejmych, wyraziła mu żal, że zamierzony wyjazd jej z Monte Carlo, który zapewne wkrótce nastąpi, staje się przeszkodą do dalszych między nimi stosunków.
 Na to Kresowicz schował mechanicznie pieniądze do kieszeni i odrzekł:
 — Oświadczyłem pani wczoraj sam, że nie będę dłużej uczył Romulusa i Remusa.
 — Właśnie, to mnie pociesza — odpowiedziała, podnosząc głowę.
 Widocznie pragnęła przynajmniej na początek utrzymać rozmowę w tonie ceremonialnym i narzucić ów ton Kresowiczowi. Ale na niego dość było spojrzeć, by wyczytać, że ma nieugięte postanowienie wypowiedzieć wszystko, co wypowiedzieć zamierzył.
 — Pani mnie zapłaciła prawdziwymi pieniędzmi, — rzekł — więc niech mi pani nie dodaje na drogę fałszywych.
 — Jak to pan rozumie?
 — Rozumiem tak — odrzekł dobitnie: — że ani pani nie rozstaje się ze mną z powodu wyjazdu, ani ja nie dlatego podziękowałem za służbę. Powód jest inny, a jaki, to pani wie równie dobrze, jak ja.
 — Jeśli wiem, to być może, że sobie nie ży-