Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/136

dowana, jak się wydaje, to »eureka!« Zamówię ją na długo i będę woził z sobą!«
 Uderzyła go też jej nieśmiałość i spojrzenie, jakby wystraszone. Wiedział wprawdzie, że modelki czasem udają nieśmiałość. Przypuszczał jednak, że ta nie udaje.
 — Jak ci na imię, moje dziecko — spytał.
 — Mary Cervi.
 — Jesteś z Nizzy?
 — Z Nizzy.
 — Czy pozowałaś kiedykolwiek?
 — Nie, panie.
 Wprawne modelki wiedzą, czego się od nich chce, a z nowicyuszkami jest kłopot.
 Nie pozowałaś ani razu w życiu?
 — Nie, panie.
 — Skądże ci się wzięła ochota do pozowania?
 Modelka zawahała się z odpowiedzią i zaczerwieniła się nieco.
 — Pani Lageat mówiła mi, że będę mogła cośkolwiek zarobić...
 — Tak, ale ty się widocznie boisz. Czego się boisz? Nie zjem cię! Ile chcesz za posiedzenie?
 — Pani Lageat mówiła, że pan płaci pięć franków...