Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/140

kopty, ale licho wie gdzie. Proszę być spokojną.
 I to rzekłszy, spojrzał na nią ze współczuciem swemi uczciwemi oczyma, a po chwili rzekł:
 — Biedne dziecko!...
 Poczem odszedł — i jął znów odsuwać stalugi na dawne miejsce, a jednocześnie mówić:
 — Nic dziś z pozowania. Pani jest nadto wzruszona. Jutro weźmiemy się do roboty od rana, a dziś pogadamy trochę. Kto mógł się domyślić, że Marya Cervi jest Polką! To dziadek pani jest Polak? Tak? Żyje?
 — Żyje, ale od dwóch lat nie chodzi.
 — Jak się nazywa?
 — Orysiewicz — odrzekła, wymawiając trochę z cudzoziemska.
 — Znam to nazwisko. Dawno z kraju?
 — Dziaduś sześćdziesiąt pięć lat nie był w kraju. Przedtem był w wojsku włoskiem, a potem w banku w Nizzy.
 — W jakim wieku?
 — Dziaduś ma blizko dziewięćdziesiąt.
 — Ojciec pani nazywał się Cervi?
 — Tak. Ojciec pochodził z Nizzy, ale służył także w wojsku włoskiem.