Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/143

postąpił tak, jak był powinien i gdy może stać się dla kogoś opatrznością.
 — Jeśli to nie jest uczciwa i dobra dziewczyna, — myślał o pannie Cervi — to ja jestem najgłupszym mułem w całej Liguryi.
 Ale nie przypuszczał, żeby coś podobnego miało się okazać. Owszem był pewien, że trafił na bardzo uczciwą duszę kobiecą, i zarazem rad był, że ta dusza zamkniętą jest w tak mlodem i hożem ciele.
 Powóz zatrzymał się wreszcie przed starym i odrapanym domem w pobliżu portu. Odźwierna dość pogardliwie wskazała Świrskiemu mieszkanie pani Cervi.
 — Bieda naprawdę! — pomyślał malarz, idąc po stromych schodach na górę.
 Po chwili zapukał we drzwi.
 — Proszę! — ozwał się głos ze środka.
 Świrski wszedł. Przyjęła go kobieta lat koło czterdziestu, czarno ubrana, smagła, smutna, chuda, złamana widocznie życiem, ale nie mająca w sobie nic pospolitego. Obok niej stała panna Marya.
 — Wiem wszystko i dziękuję panu z duszy i serca! — rzekła pani Cervi. — Niech panu Bóg nagrodzi i niech pana błogosławi.