Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/153

dostanie się do gazet!... Od takich ludzi wszystkiego można się spodziewać. Chciałam i tak stąd wyjechać, a teraz muszę...
 Świrski patrzał coraz uważniej na jej gniewną twarz, na zaciśnięte usta; a wreszcie rzekł:
 — Niesłychana rzecz!...
 — Prawdziwie niesłychana! — odpowiedziała pani Elzenowa. — Czy to tylko nie powiększy ludzkich gadań, jeżeli wyjedziemy stąd zaraz jutro?
 — Nie sądzę — rzekł Świrski.
 I począł wypytywać o hotel, w którym zastrzelił się Kresowicz, a następnie oświadczył, że pójdzie na miejsce zasięgnąć od służby wiadomości i zająć się nieboszczykiem.
 Lecz ona poczęła go powstrzymywać z niezwykłą uporczywością, aż w końcu rzekł:
 — Pani! przecie to nie pies, tylko człowiek, i należy go przynajmniej pochować.
 — Ktoś go i tak pochowa — odrzekła.
 Świrski jednak pożegnał się i wyszedł. Na schodach hotelu przeciągnął ręką po czole, następnie nakrył kapeluszem głowę i powtórzył:
 — Niesłychana rzecz!...
 Wiedział on z doświadczenia, do jakiej miary dojść może ludzki egoizm; wiedział również, że