Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 59.djvu/114

 — Icek, jak się masz?!
 — Paam do nóg Jasnege Pana.
 — Co ty tu robisz?
 — Ja za interesami. Ot jak zwiczajni Zid.
 I rozmowa potoczyła się żwawo; aż po niejakim czasie Icek mówi:
 — Ja mam do Jasny Pana wielgą prośbę.
 — Co takiego?
 — Ja mam tu 200 tysiąców franków, co odebrałem po żonie; tego po jej krewnych. Tyle pieniędzy! ja się boję. Tu same złodzieje i rozbójniki. Niech Jasny Pan mi to schowa. Ja może za pół roku, może za rok przyjadę znowu i odbiorę.
 Jasny pan nie chciał, nie chciał, wzdragał się, wreszcie ustąpił i pieniądze schował.
 Icek Popycek wyjechał z Paryża, i wkrótce pan o nim zapomniał. W Paryżu, jak w Paryżu, jest dużo wrażeń, robi się wiele znajomości. Nasz magnat porobił nawet znakomite, poznał się bowiem z członkami świty zmarłego cesarza Napoleona III.
 Byli to dżentlemeni, niektórzy wysoce urodzeni, wszyscy bogaci, świetni, wspaniali; używali życia, podróżowali, uwodzili kobiety i polowali; jeździli na wyścigi, grali.
 Grali nawet gracko.
 Raz nasz rodak, skuszony może widokiem