Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 78.djvu/056

szy ją, podawał zawstydzonej dziewczynce. Ile tylko starość może mieć słodyczy i tkliwości, tyle teraz zbiegło się w jego uśmiechu.
 — Proszę, panienko…
 — Merci, monsieur!
 — Jak ci na imię?
 — Julie…
 — To nie tak, jak było mojej. A czemu ty dziecko, nie mówisz po polsku?
 Dziewczynka obejrzała się bojaźliwie.
 — Moi… ja chciałabym… mais madame se fache… kiedy mówię po polsku — szepnęła nieśmiało.
 Staruszkowie pokiwali głowami. — Mój Boże! mój Boże!
 Ot i ja sam już po przytoczeniu tej rozmowy żałuję, żem ją przytoczył, bo i na cóż to się zdało? Czy mało już w tej walce o nasz język wypsuto piór i papieru? „Czego wy o to tyle hałasu robicie — mawiał jeden z moich znajomych — francuszczyzna wszak ci to język salonów! a ma ktoś głupstwa gadać, to po polsku ani sposób! Nasz język nic na tem nie traci“. Zauważyłem, że i z tego względu Saski ogród stał się salonem warszawskim, salonem-przechadzką.
 Od niedawnego czasu przybyło Warszawie jeszcze jedno miejsce przechadzek — zwierzyniec pana Bartelsa. Okazów tam jeszcze niewiele; najwięcej ptactwa. Ze zwierząt drapieżnych