Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 78.djvu/111

go towarzysza jakiś otyły i niemłody już jegomość.
 — Podoba mi się. Jest, panie, świeżość i moc! Muszą je w lodzie trzymać.
 — Kogo?
 — Beczki.
 — Ale ja pytam nie o piwo, tylko o sztukę?
 — Ehe! o sztukę? Przyznam się panu, że niewiele słyszałem, bo mnie tak jakoś rozebrało, że trochę się zdrzemnąłem.
 Rozmowa ta przypomina nam inną, jaka miała miejsce dawniej w jednym z salonów literackich. Podczas gdy jakiś tytułowany literat czytał swój utwór, pewien lubownik i mecenas sztuki, który spał był już od kwadransa, pochyla się nagle przez sen i uderza głową o ramiona swego sąsiada.
 — Przepraszam pana najmocniej.
 — Nic nie szkodzi.
 — Zlituj się pan i powiedz mi prawdę, dawno ja już śpię?
 — Nie wiem, boś mnie pan w tej chwili obudził.
 Istotnie, gorąco uspasabia do drzemki, sypiają więc ludzie i w towarzystwach, i w teatrach, i w ogródkach. W danym wypadku składa się to na zamyślenie lub kontemplacyę.
 Warszawa jednak nie ma wcale fizyonomii zaspanej, owszem z rozmaitych przyczyn panu-