sznych, jak np. dwaj bracia Bzdurscy, nie spotkaliśmy dawno nigdzie.
Jest to życiorys historyka kościelnego, przełożonego Kanoników Lateraneńskich, oraz krótki krytyczny rozbiór dzieł tegoż, odnoszących się do spraw kościoła. Był ten Damalewicz protegowanym Macieja Łubieńskiego, b. Kujawskiego, a następnie Arcyb. Gn., z którego pomocą, nim wszedł do Kanoników Lateraneńskich, był kanonikiem kruszwickim. Objęcie tej wysokiej kanonii ułatwiły mu stopnie doktorskie, jakie otrzymał w Akademii Krakowskiej, inaczej bowiem, jako nie szlachcic, nie mógłbył jej otrzymać. Jako kanonik Kruszwicki, a następnie przełożony lateraneńskich, korzystał z miejscowych Archiwów do dzieł swoich, z których najważniejsze są: „Vitæ Vladislaviensium Episcoporum“ i „Series Archiepiscoporum Gnesnensium atque res gestæ e vetustis antiquitatum ruderibus collectæ“. Zarzucają Damalewiczowi brak wszelkiej krytyki i schlebianie dygnitarzom, a szczególniej prymasowi Łubieńskiemu. Pan Chodyński jednak broni go, o ile można, od tych zarzutów, które głównie stawia mu historyk niemiecki Braun. Autor stara się wykazać, że prace Damalewicza, jak-
