Odtąd Feuillet poszedł za innymi, i cała jego dalsza działalność literacka licuje już doskonale z ogólnym prądem belletrystyki francuskiej. Różni się on i różni bardzo od innych pisarzy. skalą talentu, wyborem środków, sposobem przedstawienia rzeczy, sferą, wśród której się obraca, wreszcie formą swoich utworów, jednakże treść ich wewnętrzna, to jest sam przedmiot sztuki, a dalej strona moralna i psychologiczna treści jest takaż sama, jak w ogromnej większości współczesnych francuskich utworów.
Gdyby chodziło o scharakteryzowanie dzisiejszej belletrystyki francuskiej, powiedziałbym, że główną jej cechą jest brak w utworach uczuć prostych i naturalnych. Prostem np. uczuciem jest miłość młodzieńca do dziewicy, wielka, zarówno szlachetna, jak naturalna i dozwolona, piękne, wieczyste i nigdy nie wyczerpane źródło sztuki. Otóż np. w większości najnowszych utworów francuskich napróżno szukalibyśmy tego złotego żywiołu. Malować miłość młodzieńca do dziewicy, taką prostą, zwyczajną, polegającą na tem, że ktoś potężnie kocha i jest kochanym, kończącą się albo śmiercią, co dziś jest śmiesznem, albo wyjściem Numy za Pompiliusza, co jest mauvais genre, malować taką miłość wydaje się dzisiejszym belletrystom francuskim rzeczą naiwnie pospolitą, rzeczą, która dziś może zachwycać chyba tyl-
Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 79.djvu/8
Ta strona została uwierzytelniona.
— 6 —
