Strona:Pisma III (Aleksander Świętochowski).djvu/067

twarz nadzwyczajną radością: zaczął pośpiesznie i starannie oskubywać nogi, które odzyskały ludzką, drobnym tylko puchem porosłą skórę. Powstał z ziemi i kilkakrotnie podskoczył; ale natychmiast jakaś przykra myśl unieruchomiła go zupełnie.
 Wieczorem, gdy ludzie z pól zeszli, podkradł się pod ściany swego domu i zajrzał do wnętrza: Terya pieszcząc dzieci, mówiła do nich:
 — Dziś albo jutro, niedługo ojciec powróci.
 — Ale już nie będzie taki straszny?
 — Nie.
 Satyr nie miał odwagi wejść, ale i mocy oddalić się. Chociaż wszyscy w domu ucichli, on przyczajony pozostał i śród marzeń o straconem szczęściu zasnął. Gdy nazajutrz otworzył oczy — ujrzał przy sobie Teryę. Zerwał się i chciał uciekać — ona go zatrzymała.
 — Bądź z nami, wyładniałeś...
 Przyjemne ciepło ogarnęło serce Satyra.
 — Dzieci twojej opieki i obrony potrzebują — mówiła łagodnie — niedola im grozi. Tytan, przygotowując sobie bryły skał do miotania na bogów i zdobywania nieba, rozbił nasze góry, zniszczył winnice i wydusił ludzi...
 — Teryo — rzekł Satyr w uniesieniu — ja go kiedyś zraniłem, dziś zabiję.
 I chwyciwszy z komnaty łuk, poleciał jak wiatr w kierunku siedziby Tytana.
 Już po długiem a daremnem wyglądaniu wyrzucać