Strona:Pisma III (Aleksander Świętochowski).djvu/086

 — Tak, dziś święto, nie pracują, więc nikt go nie słyszy.
 — Ale czemuż woła cała góra?
 — Atena wzywa dla nieszczęśliwego naszej pomocy.
 — Niech go sama wydobędzie.
 — Nie bluźnij, bo to niewątpliwie jakiś bóg obrażony domaga się ofiary.
 — Darujemy mu ciebie i uspokoi się.
 — Co za jeden ów Alkamenes?
 Nie umiano objaśnić.
 Tymczasem przybyli zwabieni zgiełkiem dostojnicy miasta. Wysłuchawszy opowieści, podzielili się w zdaniach. Archontowie utrzymywali, że chłopiec prawdopodobnie zasnął, a wziąwszy przywidzenie za rzeczywistość, bredzi; kapłani znowu, poparci przez starych areopagitów, twierdzili, że któryś z bogów gniewa się i że należy go koniecznie przebłagać.
 Uradzono nareszcie wysłać z pastuszkiem trzech wiarogodnych obywateli, którzy sprawdzą jego słowa na miejscu.
 Poselstwo wyruszyło natychmiast, a za niem pociągnął liczny orszak ciekawych. Po drodze rozprawiano dalej o dziwnem zdarzeniu, które szybko rosło, przechodząc z ust do ust, pomnażane coraz nowymi dodatkami. Znaleźli się świadkowie, którzy kiedyś również słyszeli westchnienia Pentelikonu, ale uważali je za granie wiatru na zrębach skał. Z niepokojem serc zbliżała się rzesza do wskazanego miejsca.