Strona:Pisma III (Aleksander Świętochowski).djvu/090

u stryja, skąd po jego śmierci przybyłem tu przed tygodniem.
 — Czem się trudnisz?
 — Dotąd niczem.
 — Z czego żyjesz?
 — Za ładowanie statków dostaję dziennie w porcie pół obola.
 — Cóż robiłeś w Larissie?
 — Wycinałem na pniach drzew i skałach postacie, które za mną chodziły i opłakiwały Fidyasza.
 — Znasz Pentelikon?
 — Jeszcze go z blizka nie widziałem.
 — Bogowie kochają tę górę o łonie marmurowem; jeżeli więc z niej skarżą się na ciebie, musiałeś ich obrazić.
 — Ja ich tylko stwarzałem.
 — Bluźnisz.
 — Obejrzcie pnie drzew w Larissie.
 — Bluźnisz; prawdopodobnie tam wyrządziłeś im jakąś zniewagę i uciekłeś przed zemstą. Dostrzegłszy cię tu, domagają się ofiary.
 Badanie skończono. Po długiej naradzie sąd wydał wyrok, skazujący Alkamenesa na przebywanie u otwartego wnętrza Pentelikonu, dopóki bogowie wyraźnie swej woli co do winowajcy nie objawią lub go nie zgładzą.
 Lud przyjął to orzeczenie z zapałem.
 Alkamenes wrócił do domku, w którym przebywał,