Strona:Pisma III (Aleksander Świętochowski).djvu/124

ski swego światła rzucała? Nie. Skrzepłe i stężałe przekonania starca nie tak łatwo dały się skruszyć młodej sile. Po chwili milczenia zapytał:
 — Któryż z filozofów wydał ci się bogom najbliższy?
 — Plato — odrzekł z zapałem Dinamos. — On nie domyśla się prawd, ale je objawia. Każde jego słowo jest gwiazdą w ciemność spadającą.
 — Prości jednak wieśniacy lekceważą go, bo nie umie sprowadzać deszczu. Jak sądzisz, czy posąg Ateny byłby odpowiedni na kowadło?
 — Cóż znowu! Pękłby pod pierwszem uderzeniem młota.
 — I ja tak mniemam. Czy wielu po drodze znalazłeś przyjaciół?
 — Kilku mogę śmiało nazwać tem mianem. Zwłaszcza Nikon z Efezu tak mnie rozczulił swoją szlachetną dobrocią, że nikomu z serca mojego nie ustąpi.
 — Cóż ci takiego zrobił?
 — Długo musiałbym mówić o jego zacnych usługach. Wspomnę tylko jedną. Kiedy zachorowałem, przerwał swoją praktykę i nie wyszedł z mojego mieszkania, dopóki mnie nie wyleczył.
 — Więc innych chorych opuścił?
 — Wszystkich.
 — Nie dowiadywałeś się, co o nim powiedzieli?
 — Może go nazwali nicponiem, ale co mnie to obchodzi! Dla mnie był dobroczyńcą.