Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/021

osobno rozpuszczonego w niej cukru lub woni, lecz rozkoszuje się nią całą. Również i z natury pani nie wyróżniam żadnego, nawet najeteryczniejszego pierwiastku, lecz podziwiam wszystkie razem — zmysłami.
 — Ach, ciągle tylko zmysłami...
 — Po co mam się tego zapierać? Przecież nie wyprosiłem sobie u natury odrębnych popędów; mam takie, jakie mi dała, jakie dała wogóle mężczyznom. Wzorem wielu mógłbym powiedzieć, że pani przejmujesz mnie szacunkiem dla twego rozumu, taktu, dowcipu i tak dalej, ale to byłoby kłamstwem. Czy pani pamiętasz, kiedy odkryto Amerykę, czy wspierasz biednych i znasz Miltona, nie wiem, ale wiem, że twoje oczy patrzą, nos rozdyma się niepokojem, usta wabią, cała postać wyraża wdzięk, a obiecuje rozkosz. Trzeba nie posiadać wrażliwych nerwów, ażeby...
 — Dlaczegoż mnie pan nie kochasz, bodaj po swojemu?
 — Kocham — po swojemu.
 — I nie żądasz pan ode mnie żadnej ofiary?
 — Żadnej, bo każdą spełniłabyś pani nieświadomie i opłakała boleśnie.
 — Nie chcę o tem więcej słyszeć, że mnie pan uważasz za dziecko.
 — No, a jakżebyś pani poradziła sobie z obowiązkiem żony?
 — Obowiązki żony? Kiedy ja... męża mego nie kocham.